To jedyny dzień w roku, gdy Kościół nie sprawuje Mszy św. Zastępuje ją Liturgia Męki Pańskiej. O godzinie 1800 celebrans wraz z asystą wszedł w ciszy do świątyni. Przed obnażonym z obrusów ołtarzem trwał w geście prostracji. Rozpoczęła się liturgia słowa. Po modlitwie wstępnej odczytano proroctwo o Cierpiącym Słudze Jahwe przepełnione pokorą Chrystusa oraz fragment Listu do Hebrajczyków. Celebrans wraz z lektorami przeczytał opis Męki Pańskiej wg św. Jana. Po homilii, w uroczystej modlitwie wstawienniczej, na którą złożyło się 10 śpiewanych wezwań, celebrans polecił Bogu Kościół i cały świat, wyrażając w ten sposób pragnienie Chrystusa, aby wszyscy zostali zbawieni. Głęboką wymowę miały modlitwy o jedność chrześcijan oraz za Żydów i niewierzących.
Nastąpiła centralna część wielkopiątkowej uroczystości – adoracja Krzyża, świętego drzewa, na którym Mesjasz dokonał dzieła zbawienia. Celebrans odsłaniając stopniowo ramiona Krzyża śpiewał trzykrotnie wezwanie Oto drzewo Krzyża, na którym zawisło zbawienie świata. Wierni odpowiadali Pójdźmy z pokłonem. Kapłan, służba ołtarza oraz wierni przystąpili do nabożnego ucałowania Krzyża – rajskiego drzewa życia, znaku zmartwychwstania i tryumfu.
Po adoracji Krzyża celebrans przeniósł Najświętszy Sakrament z ciemnicy na ołtarz i udzielił wiernym komunii Hostiami konsekrowanymi w czasie Mszy Wieczerzy Pańskiej. Kapłan przeniósł Najświętszy Sakrament w monstrancji okrytej białym, przezroczystym welonem do Grobu Pańskiego. Welon symbolizuje całun, w który owinięto ciało zmarłego Chrystusa. Śpiewem III części Gorzkich Żali rozpoczęła się adoracja. W głębszym zrozumieniu istoty wydarzeń Wielkiego Piątku pomogła wiernym narracja prowadzona przez panią Renatę Szumera.
Wielki Piątek był dniem odbudowy naszej wiary, umocnienia naszej nadziei i odwagi niesienia swego krzyża z pokorą i ufnością.
